Nutsvoorzieningen

Telefoon

De eerste negen jaren op de Wimmenumer hadden we geen telefoon. Als we wilden telefoneren deden we dat bij het kruidenierswinkeltje van Schotvanger op 't Woud, of bij de familie Helder aan de Hoeverweg. In een héél enkel geval, als bijvoorbeeld mijn vader ons vanuit  Amsterdam op de molen móést bereiken, belde hij mevrouw Helder, die dan zo vriendelijk was om door het land naar de vaart te lopen en ons zo te waarschuwen. Op een keer vertelde mevrouw Van der Oord (Krommedijk 1) ons dat er langs de Krommedijk nog een oude Duitse telefoonkabel lag waarvan nog twee aansluitingen vrij waren. Zij namen telefoon, of wij dat ook wilden. Mijn ouders riepen niet eens spontaan "ja"; ze moesten er eerst nog eens over nadenken, want de rust en de wetenschap dat je op de molen zo ongestoord kon leven was ook veel waard. Maar bij nader inzien besloten ze toch maar van de mogelijkheid gebruik te maken. En zo kregen we in mei 1962 een telefoonaansluiting. Er moest ruim 500 m kabel in de grond worden gelegd vanaf de Krommedijk naar de molen. Zonder dat ons dat een cent extra kostte, want het beleid van de PTT was indertijd dat iedereen in Nederland, waar hij ook woonde, voor dezelfde kosten (toen f 75,00), een telefoonaansluiting moest kunnen krijgen. Overigens heeft de aannemer de zaak toen wel beduveld, want volgens tekening lag en een meer-aderige kabel in de grond, maar toen waterschap Het Lange Rond in 1989 het gemaal op dezelfde kabel wilde laten aansluiten, bleek er op de Krommedijk wel een dikke kabel de grond ín te gaan, en bij de molen een dikke kabel úít de grond te komen, maar daartussen lag 500 m tweeaderig snoer!!! (Iets wat een boerenknecht bij het openspitten van een greppel al eens had ontdekt, toen hij de telefoondraad, die nog onvoldoende diep lag ook, doorsneed met zijn schep!) Voor het Lange Rond moest dus opnieuw een telefoonkabel worden aangelegd, en die kreeg een iets ander verloop door het land.

Daar werd toen de molen ook maar meteen op aangesloten, en nu ligt er dus 500 m draad werkeloos in de grond vanaf de Krommedijk naar de molen.

Op de foto: PTT-monteur Filipsen sluit de nieuwe telefoonkabel aan (maart 1990).

We begonnen in 1962 met een abonneenummer met nog maar drie cijfers: 835. Later kwam daar een 1 voor. En nog weer later veranderde het netnummer van 02206 in 072, en werd het abonneenummer 5061835.

Hoewel er nu in de molen ook een modern draadloos toestel is, zijn er nog steeds een paar oude, zwarte, bakelieten telefoons; één in de woonkamer, één op de slaapkamer, en, in de schuur, een oude zwarte wandtelefoon. Ik houd ze in ere. Waar zie je tegenwoordig nog toestellen met een draaischijf? Ik heb ontdekt dat kinderen, opgegroeid met druktoetstelefoons en -mobieltjes, het prachtig vinden eens een keer een nummer te kunnen "draaien".

De telefoon in de woonkamer. Een Siemens toestel uit 1961. Het spiraalsnoer is niet authentiek; het oude gevlochten snoer was vergaan. Het aansluitsnoer is nog wel gevlochten.	Het toestel in de schuur. Dit is pas veel later door mij aangesloten. minstens 25 jaar hebben we het met één toestel in de kamer gedaan. Ook hier is het spiraalsnoer niet authentiek.

Soms denk ik wel eens, als ik uitgebreid heb zitten bellen met mijn oude lagereschoolvriend Rob Tepper in Amerika: dat had die molenaar in 1774 eens moeten zien; praten met iemand aan de andere kant van de wereld! En sinds 1999 zit ik op de molen te internetten, en stroomt informatie uit de hele wereld via een draadje naar dat plekje in Wimmenum waar al bijna 450 jaar een molenaar woont en werkt! Om maar helemaal niet te praten over mijn mobieltje waarmee ik overal vanuit de polder draadloos kan bellen!