Vangtouw

Met het vangtouw bedient men de vang (= rem) van de molen. Het zit vast aan de vangstok die achteruit de kap steekt, en hangt tot op de grond. Wanneer de molen stilstaat zet men het vangtouw vast aan een klamp op de weeg.

Het vangtouw, dat altijd in weer en wind hangt, gaat niet zo erg lang mee; bij mij meestal maar een jaar of 7 à 8. Bij veel molens zie je, ter besparing van kosten, dat het bovenste deel van het vangtouw is vervangen door een staaldraad (gaat langer mee). Ik heb dat ook een poosje op de Wimmenumer gehad, maar het beviel me niet. De Wimmenumer is niet zo'n grote molen, en het stuk touw dat je tóch nodig hebt moet nog een behoorlijke lengte hebben om te voorkomen dat je bij het ophalen van de vang op een gegeven moment staaldraad in de handen hebt! Dus is bij mij het gehele vangtouw weer van touw.

 

Het is in het verleden een paar keer voorgekomen dat het vangtouw was losgeslagen van z'n klamp. Het zwiept dan in de wind heen en weer, slaat tegen de molen en/of de schuur, en binnen de kortste keren is het uiteinde een "koeienstaart" waar weinig meer van valt te maken. Tweemaal, bij storm, had het uiteinde van het zwiepende vangtouw zelfs een stuk of zes ruitjes van de schuur aan diggelen geslagen!

Ik heb nu het vangtouw extra lang, en aan het uiteinde zit een klein lusje, dat ik achter een steun van de ringleider van de bliksemafleider haak. Mocht het touw van de klamp afglijden, dan kan het toch verder niet met het uiteinde heen en weer gaan zwiepen. Bovendien heb ik in een paar van de acht klampen een gat geboord, waar ik een houtje doorheen steek, zodat het vangtouw niet van de klamp af kán glijden.

 

Na het nachtmalen. Het vangtouw achter de klamp. Kennelijk geen storm op komst, anders had ik het uiteinde van het vangtouw met het lusje wel vastgezet aan een steun van de ringleiding.